Iz 2,1-5; Ps 122; Rz 13,11-14; Mt 24,37-44
Adwentowe oczekiwanie
Rozpoczynamy Adwent…
Rozpoczynamy czas szczególny… czas oczekiwania… czas czuwania… czas gotowości…
Ale ponieważ we współczesnym świecie nic już nie jest jednoznaczne, to trzeba jednak na początek zapytać: Kogo my właściwie oczekujemy?
Albo jeszcze dosadniej: Czy my jeszcze w ogóle na Kogoś - na coś - czekamy?
Współczesny człowiek bowiem – a my jesteśmy dziećmi naszych czasów – (współczesny człowiek) oduczył się czekania. Wszystko powinno być już…, zaraz…, natychmiast…
Trochę winna jest temu technika, cyfryzacja, która – w ostatnich latach szczególnie – przyśpieszyła nasze życie.
Ale czy nieumiejętność oczekiwania, to nie jest również skutek braku perspektywy?...
No bo na co my możemy czekać?...
Na lepsze zarobki?…; wyższe stanowisko?…
Na jakieś kolejne, niezwykłe przeżycie?…Urlop, który na chwilę pozwala się oderwać od codzienności?…
Na wolny weekend, kiedy nie trzeba pracować?…
Chorzy czekają na zdrowie…, dzieci na młodość…
Ale młodzi na starość już nie czekają…
Czekamy chyba jeszcze na miłość… Tak się przynajmniej wydaje…
Ale czy naprawdę czekamy?…
Właściwie to my niecierpliwie żądamy, by to czego oczekujemy stało się już; by otrzymać to natychmiast…
I brak nam perspektywy…
Żyjemy tak, jak za dni Noego…
Jemy i pijemy…
Żenimy się i za mąż wydajemy…
Teraz to nawet nie tak często, bo co to przeszkadza żyć bez ślubu…
Jak za dni Noego…
Zatopieni w swojej codzienności. Tak bardzo związani z tym światem, że możemy nie spostrzec, gdy przyjdzie czas Syna Człowieczego.
Jak za dni Noego…
A Księga Rodzaju opowiada, że ludzie byli wtedy zepsuci.
Nie tylko brak im było perspektywy, ale odrzucili też prawo moralne.
Zresztą to właściwie jest prawidłowość. Kiedy nie ma perspektywy, brak też motywacji do podejmowania wysiłku; brak motywacji do walki ze złem; i do codziennego dobra.
Jak za dni Noego…
Ludzie żyli tak, jakby Bóg nie istniał. Bez odniesienia do Boga. Bez perspektywy Boga w swoim działaniu.
Święty Jan Paweł II, zdefiniował tak też czasy współczesne. Ateizmem praktyczny: Ludzie żyją tak, jakby Bóg nie istniał.
Ludzie żyją bez perspektywy Boga; bez perspektywy przyjścia Syna Człowieczego.
Ale jak wtedy – za dni Noego – przyszedł potop i pochłonął wszystkich, tak i dziś może przyjść Syn Człowieczy i nastanie czas sądu.
Wtedy dwóch będzie w polu: jeden będzie wzięty, drugi zostawiony. Dwie będą mleć na żarnach: jedna będzie wzięta, druga zostawiona. (Mt 24,40-41)
Ale to wzięcie lub zostawienie będzie konsekwencją…
Ten, kto będzie gotowy zostanie wzięty…
A ten, który nie czuwał, będzie zostawiony.
I czeka go katastrofa gorsza od potopu nawet. Czeka go wieczne potępienie.
Perspektywa sądu Bożego…
Perspektywa zbawienia lub potępienia…
Perspektywa przyjścia Syna Człowieczego…
Kto dzisiaj jeszcze o tym myśli?...
Ale jak można oczekiwać, kiedy brak perspektywy?...
Jak można czuwać, kiedy brak perspektywy?...
I to wcale nie jest straszenie. Kościół już dawno nikogo nie straszy.
Warto jednak pamiętać, że Syn Człowieczy przyjdzie!
I to przyjdzie niezależnie od tego, czy będziemy przygotowani na Jego przyjście czy nie.
To, że przyjdzie jest pewne! Nie znamy tylko dnia ani godziny.
I dlatego musimy czuwać nieustannie…
Dlatego musimy zawsze być gotowi…
A wtedy nie zaskoczy nas jak złodziej…
Wtedy sąd nie będzie straszny…
To będzie raczej spotkanie z Panem, który jest Miłością…
I wtedy nastąpi ten zapowiadany przez proroka Izajasza powszechny pokój.
„Wtedy swe miecze przekują na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Naród przeciw narodowi nie podniesie miecza, nie będą się więcej zaprawiać do wojny.” (Iz 2,5)
Rozpoczynamy Adwent. Czas oczekiwania…
To czas wspominania Adwentu historycznego. Tego czekania ludzkości na przyjście Mesjasza.
Adwent, zwłaszcza od 17 grudnia, to także oczekiwanie na Święta Bożego Narodzenia. Oby były one naprawdę spotkaniem z Chrystusem, który chce się rodzić w nas. Bo przecież taki jest najgłębszy sens tych Świąt…
Ale jest również Adwent uświadomieniem sobie tego, że wszyscy żyjemy w Adwencie eschatologicznym; że mamy oczekiwać na powtórne przyjście Syna Człowieczego. Przyjście w Chwale… Przyjście, by dokonać sądu…
I jeszcze ważny jest wymiar indywidualny eschatologii. Bo przecież każda i każdy z nas żyje także w perspektywie śmierci. Czy będzie to dla nas perspektywa nieba?...
Czy czuwasz więc na co dzień? Czy jesteś przygotowana/przygotowany na spotkanie z Panem?...
To pytanie stawia nam Kościół - to pytanie stawia nam Chrystus - w pierwszą niedzielę Adwentu.
Czy jesteś gotowy?...
„Teraz bowiem zbawienie jest bliżej nas (…). Odrzućmy więc uczynki ciemności, a przyobleczmy się w zbroję światła! Żyjmy przyzwoicie jak w jasny dzień: nie w hulankach i pijatykach, nie w rozpuście i wyuzdaniu, nie w kłótni i zazdrości. Ale przyobleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa (…)” (Rz 13,11-14)
Czy jesteś gotowy?...
Czy przyoblekłeś zbroję światła?...
Czy jest w Tobie Chrystus?...
Czy jest w Tobie miłość?...
Czy czynisz dobro?...
Czy czuwasz?...
„Czuwajcie więc, bo nie wiecie, w którym dniu Pan wasz przyjdzie.“ (Mt 24,42)
Amen.
Ks. Bogusław Banach, Polska Misja Katolicka Mannheim
