„Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną.” – Modlitwa prośby.
„Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną.” (Mk 10,47)
Od pierwszych wieków znana jest w Kościele wschodnim tak zwana Modlitwa Jezusa. Polega ona na powtarzaniu – nieustannym powtarzaniu – słów żebraka, które słyszeliśmy w dzisiejszej Ewangelii.
„Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną.” (Mk 10,47)
Powtarzanie tych słów – a mistrzowie modlitwy mówią jeszcze o odpowiednio regulowanym oddechu – ma sprawić, że treść wołania staje się częścią modlącego się człowieka; częścią jego duchowego wnętrza.
Po pewnym czasie człowiek modli się już nie umysłem, a o wiele bardziej sercem. Cały człowiek staje się wtedy wołaniem-prośbą:
„Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną.” (Mk 10,47)