Wyzwanie pustyni
W pierwszą niedzielę Wielkiego Postu udajemy się razem z Jezusem na pustynię. Jak słyszeliśmy w Ewangelii, Jezus został tam poprowadzony przez Ducha. To świadczy, że pójście na miejsce odosobnienia nie było przypadkowe, ale wcześniej zaplanowane.
Jezus nie jest sam, był ze zwierzętami i aniołowie Mu służyli. Przebywanie razem ze zwierzętami jest nawiązaniem do pierwszego człowieka Adama, który przebywał sam z całą stworzoną przyrodą i nadawał im imiona. Jezus przywraca wspólną harmonię, która została zniszczona przez człowieka i od tego momentu człowiek i zwierzęta zaczęli być dla siebie wrogiem. Pobyt Jezusa razem, że zwierzętami pokazuje nam, że Bóg chce przywrócić zgodę i jedność, która panowała po stworzeniu świata, a przed grzechem pierworodnym.
Pobyt Jezusa na pustyni możemy nazwać rekolekcjami, ponieważ dla Niego jest to czas przygotowania do tego co będzie później, a więc głoszenie Ewangelii o Królestwie Bożym, wzywanie do nawrócenia, leczenie chorych i dokonywanie cudów, które zawsze są skierowane na człowieka. Jednak zanim to wszystko nastąpi konieczne jest zmierzenie się z samym sobą. Pustynia odsłania całą prawdę o człowieku.