6 Niedziela Zwykla C (2025)

Jr 17,5-8; Ps 1; 1 Kor 15,12.16-20; Łk 6,17.20-26

 

Chodzi o serce

Błogosławieni jesteście, ubodzy (…)

Błogosławieni, którzy teraz głodujecie (…)

Błogosławieni, którzy teraz płaczecie (…)

Błogosławieni jesteście, gdy ludzie was znienawidzą i gdy was wyłączą spośród siebie, gdy zelżą was i (…) odrzucą z pogardą wasze imię jako niecne (…)

(Por. Łk 6,20-22)

Błogosławieni?... Naprawdę?...

Naszym problemem może być to, że niektóre fragmenty Ewangelii znamy prawie na pamięć. I – gdy po raz kolejny je słyszymy – „puszczamy je mimo uszu.” Przecież to nic nowego…

Oczywiście możliwe jest też, że w ogóle nie słuchamy Liturgii Słowa, bo ciało wprawdzie obecne, ale myśli krążą zupełnie gdzie indziej…

Tak czy owak, ale nie zatrzymujemy się, by tekst na nowo rozważyć; by pozwolić mu działać w nas. A przecież to Słowo Boże. Więc warto; więc trzeba…

To kto z nas zgadza się w przytoczonymi słowami z Ewangelii?... Ale nie na pokaz, tylko tak głęboko w sercu.

Czy naprawdę uważamy, że ludźmi szczęśliwymi – a takie jest pierwsze znaczenie użytego tutaj greckiego słowa makarios – a więc, czy naprawdę uważamy, że ludźmi szczęśliwymi są ubodzy, głodujący, płaczący i prześladowani?...

A jeżeli tak, to dlaczego tyle jest starań, by zaradzić ludzkim biedom? By tych ubogich, głodujących, płaczących i prześladowanych było jak najmniej?...

Ale słuchajmy dalej słów Jezusa.

Biada wam, bogaczom (…)

Biada wam, którzy teraz jesteście syci (…)

Biada wam, którzy się teraz śmiejecie (…)

Biada wam, gdy wszyscy (…) chwalić was będą.

(Por. Łk 6,24-26)

W Biblii Tysiąclecia nazwano na ten fragment nie najbardziej szczęśliwym podtytułuem: Przekleństwa. To jednak nie są przekleństwa. Użyte greckie słowo uai wyraża raczej boleść nad czyimś nieszczęściem. Takie: „Oj! biedni jesteście bogacze…”

Jednak, czy naprawdę tak myślimy?...

Przecież wszyscy zabiegamy o to, by zapewnić sobie dobrobyt i by nie cierpieć głodu. Wszyscy chcemy być radośni i pragniemy uniknąć prześladowań.

Kto zatem się myli?... Jezus czy my?... A może trzeba te słowa odczytać jakoś inaczej?...

Pomocą w zrozumieniu Jezusowych słów, skierowanych do nas w czasie tej Eucharystii są inne teksty z Pisma Świętego. Zresztą to pierwsza z zasad wyjaśniania tekstów biblijnych: czytać Pismo Święte całościowo. Próbować lepiej zrozumieć jedne teksty w oparciu o inne.

Kościół proponuje nam dzisiaj jeszcze Słowo z Księgi proroka Jeremiasza:

Błogosławiony mąż, który pokłada ufność w Panu, i Pan jest jego nadzieją. (Jr 17,7)

Przeklęty mąż, który pokłada nadzieję w człowieku i który w ciele upatruje swą siłę, a od Pana odwraca swe serce. (Jr 17,5)

I właśnie o to serce chodzi. Gdzie mam swoje serce?... Zwracam je ku Bogu, czy je od Boga odwracam?... W kim lub w czym pokładam moją nadzieję?... W Bogu, czy w człowieku?... W Bogu, czy w sobie?...

Łatwiej jest ubogim, głodnym, płaczącym i prześladowanym zwrócić swe serce do Boga. Dlatego właśnie oni - według słów Jezusa - są uprzywilejowani; błogosławieni.

Natomiast bogaci, syci, radośni i chwaleni o wiele częściej wierzą w swoją samowystarczalność. W sobie – w człowieku i w ciele – upatrują swą siłę, a ich serce daleko jest od Boga. Ci otrzymali już swoją pociechę (Por. Łk 6,24).

Jednak bywa też inaczej. Bywają ubodzy, głodni, płaczący i prześladowani, którzy odwracają swe serca od Boga. Może się zdarzyć. Tacy nie są błogosławieni.

I bywają bogaci, syci, radośni i chwaleni, którzy trwają swym sercem przy Bogu. Nie jest to nawet tak rzadkie. I to nie do nich mówi Jezus: biada wam.

A ja?... A Ty?... W kim my pokładamy nadzieję?... Zwracam serca do Boga, czy je od Boga odwracamy?... Błogosławieni jesteśmy, czy biada nam?...

A może jeszcze wszystkiego po trochu?…

Zechciejmy zwracać nasze serca co raz bardziej ku Bogu. Bądźmy jak drzewo zasadzone nad płynącą wodą, by wydać dobre owoce. (Por. Ps 1,3)

Te dobre owoce miłości mamy wydawać już dzisiaj. Te dobre owoce miłości sięgają jednak dalej. Jezus mówi do prześladowanych z Jego powodu, że wielka jest ich nagroda w niebie. (Por. Łk 6,23)

Wymiaru nieba nie wolno nam zapomnieć. Przecież podstawą naszej nadziei jest zmartwychwstanie Chrystusa. Chrześcijanin, by być pielgrzymem nadziei, musi być człowiekiem Zmartwychwstania; pielgrzymem ku Zmartwychwstaniu.

Na koniec więc przytoczę bardzo mocne słowa świętego Pawła z Pierwszego Listu do Koryntian:

(…) jeżeli Chrystus nie zmartwychwstał, daremna jest wasza wiara i aż dotąd pozostajecie w waszych grzechach. Tak więc i ci, co pomarli w Chrystusie, poszli na zatracenie. Jeżeli tylko w tym życiu w Chrystusie nadzieję pokładamy, jesteśmy bardziej od wszystkich ludzi godni politowania. (1 Kor 15,17-19)

Jeżeli tylko w tym życiu w Chrystusie nadzieję pokładamy… (Por. 1 Kor 15,19)

Tymczasem jednak Chrystus zmartwychwstał (…). (Por. 1 Kor 15,20)

Zwracajmy więc nasze serca, ku Temu, który prawdziwie zmartwychwstał, a będziemy coraz bardziej szczęśliwi–błogosławieni. Szczęśliwi-błogosławieni teraz, tu na zmieni, ale jeszcze bardziej w niebie. Amen.

Ks. Bogusław Banach, Polska Misja Katolicka Mannheim