Kazanie na 3 Adwentu rok A Mannheim 2022

Adwent uczy cierpliwości

Trzecia niedziela Adwentu, nazywana jest niedzielą radości, dlatego kolor szat, jest inny niż w pozostałe niedziele. Jak powiedziałem na początku Adwentu, jest to czas radosnego oczekiwania. Dzisiaj mamy kolejny powód do radości, bo przyjście naszego Zbawiciela jest coraz bliższe, nasze oczekiwanie dobiega do końca. 

W pierwszym czytaniu prorok Izajasz, opisuje co się wydarzy, kiedy Bóg przyjdzie. Przyjście Boga, sprowadzi na ziemię nowy porządek, Wtedy przejrzą oczy niewidomych i uszy głuchych się otworzą. Wtedy chromy wyskoczy jak jeleń i język niemych wesoło wykrzyknie.

Do tych słów nawiązuje Jezus w Ewangelii. Na pytanie uczniów Jana Chrzcielna, kim On jest, Jezus nie mówi żadnych górnolotnych słów, odwołuje się do swoich czynów, które mają o Nim świadczyć.

Jednocześnie nie możemy zapominać o tym, do czego zachęca nas św. Paweł w drugim czytaniu. Trwajcie cierpliwie, bracia, aż do przyjścia Pana. Oto rolnik czeka wytrwale na cenny plon ziemi, dopóki nie spadnie deszcz wczesny i późny. Tak i wy bądźcie cierpliwi i umacniajcie serca wasze, bo przyjście Pana jest już bliskie.

Adwent dla nas to czas nauki cierpliwości. Cierpliwości możemy uczyć się przede wszystkim uczestnicząc w Eucharystii, bo tam dokonują się największe cuda, które możemy zobaczyć. Przebywanie z Jezusem to dla nas również okazja do radości. Wszyscy, którzy przychodzili do Jezusa nie zostawali odrzucani, ale otrzymywali konkretną pomoc, odchodzili radości, bo spotkanie z Jezusem przemienia człowieka.

Podobnie powinno być z nami. Przychodzimy do Jezusa w każdej sytuacji w jakiej się znajdujemy. Przychodźmy umacniać nasze serce. Umocnieniem dla nas jest Eucharystia. Uczy nas ona postawy wdzięczności i ofiarnej miłości. Jest pokarmem na życie wieczne! W niej spotykamy się z tajemnicą naszego bycia na wieki, tajemnicą, która nas całkowicie przerasta! Uczymy się w niej prawdziwej nadziei, postawy otwarcia na dar, który jest większy, niż jesteśmy sobie w stanie wyobrazić. Bóg sam się nam daje. Nie daje taki czy inny dar, spełnienie naszych życzeń, ale On sam staje się darem.

Jak wspominałem czas Adwentu nieuchronnie zbliża się do końca, a być może niektórzy jeszcze nie są pojednani z Bogiem w sakramencie pokuty. Jan Chrzciciel prorok, który poprzedzał Jezusa, zachęca nas w czasie Adwentu do prostowania ścieżek swojego życia. Sakrament Pokuty, to miejsce, w którym dokonuje się osobiste spotkanie człowieka z Bogiem. Owocem tego sakramentu jest otrzymanie rozgrzeszenia, które pozwala chrześcijaninowi rozpocząć nowe życie, będąc pojednanym z Bogiem i drugim człowiekiem. To jest widoczny cud dokonany przez Boga na naszych oczach. Od tego momentu rozpoczyna się nowa rzeczywistość, która jest naszym udziałem.

Sakrament Pokuty, to również osobiste spotkanie ze sobą samych, poznanie swojego wnętrza, wzajemnej weryfikacji swoich dobrych i złych czynów. W pracy nad sobą, nad pokonaniem swoich słabości również potrzeba nam dużo cierpliwości, aby nie zniechęcać się, kiedy po raz kolejny popełniamy te same grzechy. Cierpliwość, każe nam mieć nadzieję, że to do czego dążymy, z pomocą Boga zostanie osiągnięte. Dlatego każdemu człowiekowi potrzeba jest pomoc, którą może otrzymać ze Słowa Bożego.

Pismo Święte daje nam zupełnie inną perspektywę. To nie my stworzymy przez swoją genialność raj na ziemi, ale Pan przyjdzie i On nas uleczy, bo wszyscy jesteśmy zranieni, wszyscy jesteśmy napiętnowani grzechem i dlatego nie stać nas na samodzielne zbudowanie trwałej szczęśliwości. Mimo to stale próbujemy to robić, budując idealny model.

Sprawiedliwości społecznej jednak nie da się zrealizować inaczej, jak przez uzdrowienie serca każdego człowieka. Nie da się tego dokonać z zewnątrz, na siłę, bo każdy człowiek jest wolny. Jedynie Bóg jest dobry i jedynie On może dać nam prawdziwe dobro. Nasze wyobrażenia o dobru mogą być złudne. Aby Boże dobro zobaczyć trzeba samemu podjąć wysiłek i wyjść na spotkanie z Bogiem. Do tego zachęca nas dzisiaj Jezus. W rozmowie z wysłannikami od Jana Chrzcielna, zwraca uwagę na słowa i czyny, tylko one mogą rozwiać wątpliwości, które pojawiły się u Jana.

Adwent to moment przejścia z naszych dotychczasowych oczekiwań do oczekiwań wiecznych. Mamy sięgnąć do medytacji słów Jezusa, aby lepiej poznać Jego oblicze, jednocześnie jak Jan Chrzciciel mamy dawać świadectwo wiary, nie zwątpić, że Jezus to obiecany i wyczekiwany Mesjasz. Kiedy przyszedł moment, że Jezus przechodził obok Jana Chrzciciela, on znowu wypowiedział niezwykle istotną kwestię: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata (J 1, 29). Zadanie Jana Chrzciciela zwracać oczy na Chrystusa, który jest Barankiem Bożym, dzięki któremu została otwarta droga dla każdego do królestwa niebieskiego; tylko trzeba najpierw uczynić ten krok i przyjść do Niego, żeby odpuścił grzechy.

Jeżeli lepiej Jezusa poznamy, to jest nadzieja, że bardziej za Nim zatęsknimy. Nie tylko na ziemi, aby świętować Jego powtórne narodzenie, ale mamy oczekiwać pełnego spotkania, które dokona się na końcu czasów w wieczności. To jest nasz program na dalsze dni Adwentu, na dalsze dni naszego życia. Zróbmy wszystko, aby nasze pragnienia zrealizować. Amen.

Ks. Janusz Liszka, PMK Mannheim