Kazanie 4 niedziela Wielkanocna rok A Mannheim 2023

Sakramenty drogą poznania Boga

Czwarta niedziela wielkanocna nosi tytuł niedziela Dobrego Pasterza. Jest to nawiązanie do liturgii słowa, w której pojawia się słowo Dobry Pasterz. Jezus dzisiaj określa siebie podobnie, mówiąc, że on jest Tym, kogo znają owce, rozpoznają Go po głosie. Za obcym owce nie pójdą, bo nie znają jego głosu. Są to cechy dobrego Pasterza, który zna swoje owce, a one Go znają.

To jest odniesienie do nas, my należymy do Bożej owczarni, której przewodzi Jezus Dobry Pasterz. Aby móc naśladować Jezusa na początku trzeba Go poznać, następnym krokiem jest pójście za Nim i naśladowanie.

To samo dotyczy wiary. Jeżeli wiary nie będziemy poznawać, to ona będzie pusta, nie będzie miała odniesienia do naszego życia. Dzięki lepszemu poznaniu wiary, możemy dojść do źródła, którym jest Jezus. Bóg, aby można było lepiej Go poznać posługuje się osobami.

W pierwszym czytaniu usłyszeliśmy wystąpienie św. Piotra. Przedstawia on słuchaczom historię Jezusa z Nazaretu, jednocześnie wskazując, że osobami odpowiedzialnymi za Jego śmierć są oni sami. Dzięki słowom Piotra słuchacze uznają swój grzech, nawracają się i przyjmują chrzest, dzięki czemu stają się wyznawcami Jezusa.

Poznanie Boga jednak oraz poznanie spraw i rzeczy z perspektywy Boskiej – jak zauważył papież Benedykt XVI – zakłada pewne warunki. Jednym z nich jest to, że poznanie Boga następuje we wspólnocie z Bogiem.

Innymi słowy, poznajemy Boga, będąc z Nim w przyjaźni, gdy mamy czyste serce, gdy grzech nie oddziela nas od Niego. Wówczas poznanie to nie tylko sprawa intelektu – kolejnych przeczytanych książek teologicznych czy rozpraw filozoficznych. Wtedy poznanie jest ściśle i nierozłącznie związane z życiem. Dlatego, aby móc poznać Boga Dobrego Pasterza, trzeba najpierw swoje życie skierować na właściwe drogi. Konieczne jest własne nawrócenie, przyjęcie sakramentów.

Bóg Dobry Pasterz przemawia do nas we wszystkich sakramentach, które przyjmujemy we wspólnocie Kościoła.

Pierwszy sakrament, jakim jest chrzest, uwalnia nas od grzechu pierworodnego i wprowadza nas w życie Boże w Kościele.

Eucharystia daje nam możliwość umacniania się Ciałem Chrystusa na co dzień, aby mieć siły tak żyć, aby mieć życie wieczne.

Kiedy zbłądzimy, mamy szansę ponownego pojednania z Panem Bogiem, Kościołem i samym sobą w sakramencie pokuty i pojednania.

W chorobie Pan nas podźwignie i umocni lub nawet uzdrowi poprzez sakrament chorych.

Na nowej drodze życia błogosławi nam w sakramencie małżeństwa lub kapłaństwa.

Życie Boże w nas umacnia i ożywia Duch Święty, który obdarza nas siedmioma darami w sakramencie bierzmowania.

W ten sposób całe nasze życie, od początku do końca, przebiega umacniane łaską Boga w Kościele. Aby jednak ten cud łaski Bożej mógł mieć miejsce, wszędzie i w każdym czasie, trzeba szafarzy tych łask, a więc wielu dobrych i świętych powołań kapłańskich i zakonnych, aby wszyscy ludzie mogli poznać Pana Boga i korzystać z łask płynących z sakramentów.

Jeżeli będziemy systematycznie przystępować do sakramentów, wtedy będziemy budować wspólnotę z Bogiem, rozpoznamy Jego głoś, a On zawiedzie nas na zielone pastwiska, gdzie będziemy mieć wszystkiego pod dostatkiem o czym poucza nas psalmista.

Jednak z naszej strony trzeba być nieustannie czujnym, aby nie dać się zwieźć fałszywym osobom, które w rzeczywistości, będą chciały nas oddzielić od prawdziwej wiary, od wspólnoty Kościoła.

Podobnie jak jest w gromadzie owiec. Może być pokusa odłączenia się od stada i samodzielne poszukiwanie lepszych warunków życia. Co w ostateczności, może doprowadzić do zguby. Musimy rozpoznać głos fałszywy a podążać tylko za prawdziwym.

Są sytuacje, że nie wiemy co wybrać, dzisiaj mamy dostęp do mediów, gdzie słyszymy wiele słów, pouczeń, wskazań. Nie zawsze są to przemawiające z natchnienia Bożego, w większości są to głosy promujące własną osobę, a nie Naukę Kościoła.

Jesteśmy powołani, aby rozpoznawać autentyczny głos Dobrego Pasterza i realizować powołanie, którym nas obdarzył. W tegorocznym orędziu na Światowy dzień modlitw o powołania papież Franciszek piszę Powołanie jest „przeplataniem się wyboru Boga i ludzkiej wolności”, jest relacją dynamiczną i pobudzającą, w której rozmówcami są Bóg i ludzkie serce. Dar powołania jest więc niczym boskie ziarno, które kiełkuje w glebie naszego życia, otwiera nas na Boga i otwiera nas na innych, abyśmy mogli dzielić się z nimi znalezionym skarbem. Oto podstawowa struktura tego, co rozumiemy pod pojęciem powołania: Bóg powołuje miłując, a my, wdzięczni, odpowiadamy miłując. Odkrywamy, że jesteśmy synami i córkami umiłowanymi przez tego samego Ojca, a między sobą rozpoznajemy się jako bracia i siostry.

Jak rozpoznać ten jeden właściwy głos, co jest kryterium autentyczności? Głos pochodzący od Boga, nie będzie wzywał do nieposłuszeństwa Kościołowi, Pismu św., sakramentom, a wręcz przeciwnie, będzie zachęcał do posłuszeństwa, bo wtedy ujawnia się prawdziwa pokora słuchającego. Należymy do wspólnoty wierzących, podążajmy i naśladujmy i słuchajmy tylko głosu Kościoła, który przemawia dzisiaj w różnych sytuacjach naszego życia. Amen.

Ks. Janusz Liszka, PMK Mannheim